'Motor clans' op het eiland

Vanmorgen tijdens het ontbijt eerst eens wat vogels op de foto gezet. Esther heeft de bakjes weer gevuld. De suikerdiefjes zijn er als de kippen bij om het op te eten. Ook de grote gele vogel (waar wij de naam niet van weten, maar Gerrit misschien wel ;-)) komt eten. Het is een leuk gezicht.

Vandaag hebben we de westkust van het eiland verkend. Voordat we op pad gaan, trekken we eerst maar eens 600 Antilliaanse guldens uit de muur. Ja hier hebben ze nog steeds de gulden. 600 lijkt heel veel, maar dat valt reuze mee hoor. De route van vandaag brengt ons langs de ruige kust , stranden en mooie parken.

Na een kwartier hebben we al onze eerste stop bij landhuis ‘Daniël’. Het stikt hier van de mooie landhuizen. We stoppen voor een bak koffie. In de appartementen kunnen we zelf ook koffie zetten. Dat moet met een filter en losse koffie. Dat zijn wij verleerd en de koffie die we vorige week zelf gezet hadden, was niet echt om over naar huis te schrijven. Mooie gelegenheid voor een echte bak koffie.

Het is een gezellig landhuis, waar alles nog in de oude stijl gelaten is (wel op zijn Antilliaans natuurlijk). Har rekent voor de eerste keer af met de Antilliaanse gulden en denkt dat hij een vermogen kwijt is haha. Maar omgerekend is het 4 euro.

We rijden verder en de motoren vliegen ons om de oren. Het merendeel van de motoren heeft een verlengde achterbrug. In Nederland zie je ook vaak Antillianen op zo’n verlengde motor rijden. We weten dat je volgens Antilliaanse begrippen dan wel een baasje bent als je zo’n motor hebt. Ik vind het een stom gezicht. Zit het achterwiel een heel eind achter de motor. We hebben er 1 gezien die was minimaal 1,5 meter verlengd aan de achterkant. Eerst kwam de motor en even later het achterwiel. Stelletje gekken.

Wij hebben het idee dat zondag motordag is. Overal zien we groepen motoren. Ze rijden als wezenloze en je merkt dat het verschillende groepen zijn. Tijdens een stop zien we een groep staan bij een café. De meeste aan het bier. Flessie leeg, hup weer op de motor en scheuren maar weer. Ze rijden van strandje naar strandje. Een aantal zonder helm of de helm achter op hun hoofd. Grappig is wel dat de Antillianen in Nederland vaan precies het zelfde doen. Het hoort bij het imago.

We gaan naar een mooi natuurpark aan de kust. Er is een natuurlijke brug waar we naar toe lopen. In de kom beneden zijn ze bezig met een fotoshoot. Het lijkt Hollywood wel. Er staat een grote camera, met een zwarte doek er om. Er lopen verschillende mensen omheen. Waaronder een dame met een grote hoed. Vanwege de harde wind heeft zij een sjaal om de hoed gebonden. Echt geen gezicht. Har bekijkt het allemaal eens van boven en ik loop door om één en ander op de foto vast te leggen.

Wij lopen naar de natuurlijke brug. Dat is een stuk rots waar een soort van inham in is ontstaan. Har kan het niet laten en wil even vanaf de bovenkant het gat bekijken ;-) Dat leggen we dan ook maar gelijk vast.

Er zijn verschillende plekken in het park waar we naar toe rijden en of lopen. De laatste is wel de mooiste vinden wij. Hij heet Boka Pistol. Die naam is niet voor niets, want op sommige momenten wordt het water terug gespoten de zee in en dat klinkt net of er een schot afgaat. Ik heb een video geplaats. Hij is bij ons wat haperig. Mogelijk komt dit doordat het internet niet optimaal is. Foto’s plaatsen is erg moeilijk. Elke foto moet apart geladen worden. Het laden kost soms meer dan 5 minuten per foto.

We rijden via kleine dorpen naar het uiterste puntje van de Westkust. Daar zijn veel verschillende mooie strandje. Deze strandjes zitten bomvol met Antillianen. Raar hè op de Antillen haha. Hele families bij elkaar met de Big Mama als Alfavrouwtje. BBQ er bij, harde muziek en een drankje. Ze zijn helemaal happy.

We stoppen bij zo’n strandje waar zo’n Big mama een foto aan het nemen is. Ze heeft een derrière waar je een zadel op kunt leggen en een paar heupen waar behoorlijk wat kilo’s frituurvet verzameld zijn. Har stapt uit en zegt tegen haar ik wilde hard toeteren om je te laten schrikken. Het is een stoere Big Mama, want onverstoorbaar geeft ze aan dat dit best gemogen had. Ze zou toch niet schrikken. Alles met een lach. Want gezellig zijn ze wel hoor.

Wij zijn nog steeds in de Bonaire mood en rijden even aan de linkerkant van de weg omdat er een grote krab op de weg loopt. Komt er met een bloedgang een jonge Antilliaan aan en die moet boven op zijn remmen. De stoom komt uit zijn oren en zijn ogen spugen vuur. Har heel relaxt: “Er liep een dier op de weg Jongen” Dat jongen zegt hij met een Antilliaanse tongval haha. Kennelijk doet dat wonderen, want de jongen kalmeert en zegt: “Dat is niet goed man”. Har beweegt lekker met hem mee en zegt: “dat klopt” Wij stonden natuurlijk aan de verkeerde kant en die jongen had volkomen gelijk. Maar….. hij kwam wel verschrikkelijk hard aanrijden. Eind goed al goed.

Wij gaan over op de Curaçaose mood. Het is hier in het verkeer wat agressiever dan op Bonaire. We passen ons wel aan haha.
We willen in Willemstad wat eten. Als we daar aankomen, is echt alles uitgestorven. Net als op Bonaire is de zondag een kerk en familiedag. Er ligt ook geen cruiseschip. Met andere woorden het is rustig in het centrum van Willemstad.

Gaan we toch gewoon terug naar Daniël ;-). We hebben gehoord dat ze daar heerlijk pannenkoeken hebben. De Antilliaanse die bedient is vriendelijk, maar wel een beetje ‘sloom’. Ze sloft wat heen en weer. We bestellen allebei een pannenkoek. Die is echt super. Zo lekker dat we er allebei nog één willen. De vrouw zucht diep. Ze zegt niet dat ze er geen zin in heeft, maar de teletekst op haar gezicht zegt genoeg. Ook de tweede smaakt super. Het zijn wel grote, maar dunne pannenkoeken. Dat jullie niet denken dat wij als twee holle bolle Gijzen, zitten te schransen ;-)

Har rekent af en denkt dat hij een flinke tip geeft. Hij zit nog steeds met de euro’s in zijn hoofd. We vinden het wat lullig. Als we op de parkeerplaats in de auto zitten, komt de Antilliaanse vrouw aanlopen. We willen haar, ondanks haar gezucht toch wat meer tip geven. De mensen hebben het hier niet zo breed. Ze heeft bedient en de pannenkoeken gebakken. Har geeft haar de tip en ineens zien we een heel andere vrouw. Een brede glimlacht komt op haar zicht. Dat is op het einde van haar werkdag nog een meevaller.

Inmiddels zitten we lekker op ons terras. In de verte horen we de 'motor clans' heen en weer scheuren. Het hoort er kennelijk bij dat ze af en toe behoorlijk met het gas spelen ;-) Wij een leuke avond, zij een leuke avond. Zo is iedereen weer blij.

Nog een paar uur en dan zijn we 36 jaar getrouwd!! Heel veel jaren en aardig wat kilo’s extra en het nog steeds naar ons zin! Nou allemaal, weer de hartelijke groeten en tot morgen.