Kunst op de weg en veel voetstappen achter gelaten

Vanmorgen met een goede daad begonnen. De dame die elke dag komt schoonmaken was haar elektronische sleutel vergeten. Deze sleutel zat bij ons in de houder. Dit kwam doordat zij onze kamer in was gegaan, terwijl wij bij het ontbijt waren. De deur stond open toen we terug kwamen en de dame was hard aan het werk. Het is een leuke en aardige vrouw. Ze kent ons inmiddels en maakt de kamer altijd schoon terwijl wij weg zijn. Ze riep nog hartelijk gedag toen zij klaar was. Kort daarna gingen wij weg en haalde Har het kaartje uit de houder. Maar onze eigen kaart zat nog in het hoesje bij Har zijn rijbewijs. Wij op zoek naar de schoonmaakster. Die konden we niet vinden. Zij was waarschijnlijk op zoek naar haar kaartje. Zonder kaart kan zij nergens naar binnen. Stagnatie in haar werkzaamheden. We hebben de kaart afgegeven bij de receptie.

Vandaag veel gelopen. Eerst naar Benalmadena en vervolgens helemaal naar Torremolinos. Bij het hotel van Rita en Jos staan een aantal mannen te wachten op een busje om te gaan golfen. Ze hebben allemaal een golfuitrusting bij zich en hebben een bijpassende outfit aan. Terwijl wij daar zo staan, komt er nog een man aanlopen. Zijn golfbroekje zit erg strak. Hij loopt hierdoor was lastig en de mannen moeten er om lachen. Als Rita met haar knieën tegen elkaar en wat krom langs de man loopt, beginnen de andere mannen hartelijk te lachen. Het is geen gezicht en we vragen ons af of de man met het krappe broekje zonder kleerscheuren de dag door zal komen haha.

Har en Jos wilden weten of er een mogelijkheid was om te zeilen. Wij op weg naar de haven. Daar zou een nautische club zijn. De club hebben we gevonden, maar de bewuste zeilboten niet. Ook geen ramp, de plannen worden gewoon bijgesteld. Eerst maar even een korte stop in de haven voor een bakkie. Terwijl we daar zitten, komt er een boot vol een testosteron aan. Het was komisch om te zien hoe al die mannen aan ‘het Hanen’ waren. De mannen gingen duiken en liepen stoer heen en weer te paraderen met ontbloot bovenlijf in duikerspak. We zijn er maar even voor gaan zitten. Na veel heen en weer geloop, het showen en bewonderen van elkaars tatoos kozen zij uiteindelijk wel het ruime sop.

Wij ook. We wandelen over de boulevard richting Torremolinos. Het blijft vermakelijk om naar al die mensen te kijken. Mogelijk vinden andere mensen dit ook van ons. We lopen als een treintje van vier over de boulevard. Hoezo een beetje gek haha. Onderweg komen we langs leuke winkeltjes en (geheel tegen mijn gewoonte in) sla ik zelfs aan het shoppen. Huhhh echt waar?? Ja echt waar. Al overdrijven we niet natuurlijk. We scoren een paar leuke shirts. Het grappige is dat de verkoopster alleen Spaans spreekt. Wij praten Engels tegen haar en zij ratelt gewoon in het Spaans terug. Toch helpt zij ons goed. We lopen zo wat winkeltjes in en uit. De mannen nemen steeds plaats op de stenen muurtjes. Har gaat er zelfs languit bij liggen. Zo duurt het wel even voor we in het oude gedeelte komen.

Na een lekkere lunch en heel veel traptreden naar boven, komen we in een straat terecht waar een expositie van grote sculpturen in gereedheid gebracht wordt. Jos zijn we gelijk kwijt. Die wordt ‘wild’. De straat is met rood/wit lint afgezet. Dat maakt Jos niet uit. Hij loopt al snel achter het lint bij de sculpturen te fotograferen. Zijn kunstenaarshart klopt een aantal slager harder. De expositie wordt morgen geopend en duurt tot eind april. De weg is opnieuw geasfalteerd, er zijn mooie bloembakken gemaakt en bij de sculpturen is verlichting in de weg aangebracht om de sculpturen goed uit te lichten. Bijzonder dat er voor maanden een doorgaande weg volledig wordt afgesloten om kunst te exposeren. Het ziet er gelikt uit.

In de straatjes zien we lokale bakkers. Zij hebben in hun etalage bijzondere koeken liggen. Lange stroken deeg zijn zo opgerold dat het een bol wordt. We besluiten 1 zo’n bol te kopen en met zijn 4-en burgemeester te maken. We nemen er 1 met chocolade. Op een bankje bij de boulevard breken we stukken van de bal. Volgens de bakker is het lekker krokant. Wij denken er wat anders over. Het is erg droog en het overschot stellen we ter beschikking van onze gevleugelde vrienden.

Har heeft ondertussen kennis gemaakt met een Nederlands meisje. Ze heeft een jonge hond en een Marokkaanse vriend. Verder werkt zij bij Martin Gaus. Over vijf weken gaat zij terug naar Lelystad en dan wordt de Marokkaanse jongen ingeschreven bij haar ouders. De verblijfsvergunning is al aangevraagd. Daarna zouden ze verder kijken. Zo kom je veel te weten tijdens een kort gesprek.

Terwijl we op het bankje de deegbal zaten te versnaperen, zagen we een stuk verder een grote groep mensen. Daar willen we meer van weten. Als we dichterbij komen, blijkt het een groep schaars geklede jonge meiden te zijn. Zij dansen met een oudere (waarschijnlijk) artiest. Er staan verschillende camera’s opgesteld. Jos en Har kijken met veel belangstelling naar de schaars geklede dames. Het is maar goed dat wij er bij zijn hihi. De clip moet diverse malen over, maar uiteindelijk staat hij er op. Zo maak je van alles mee op een doodgewone dag.

We strijken weer neer bij een leuke tent aan de boulevard waar ze heerlijke sangria hebben. Zo sluiten we weer een zonnige dag af. Kilometers hebben we gelopen, onze voetstappen achtergelaten en de economie op pijl gehouden. Nog even chillen en dan naar de eetzaal.
Allemaal weer de hartelijke groeten van ons.