Het was onze laatste dag op Sardinië. Er was alle tijd om nog leuke dingen te doen. We hoeven pas om 20.30 uur bij de boot te zijn. Om 22.30 uur vaart hij echt weg. We hebben het er nog even lekker van genomen. We zijn nog een keer naar Palau geweest. Heerlijk door het oude centrum gelopen en wat gedronken. De zeilboot waar wij de dag er voor mee weg zijn geweest, was ook weer op pad. Net als de vele andere boten.

Na Palau een tocht door de bergen gemaakt en aan een strandje van het lekkere weer genoten. In de baai lag een knots van een boot. De achterkant was open (er liep geen water in hoor) en achter de opening lagen 2 boten en 2 waterscooters. De mensen op de boot genoten zichtbaar van al dat speelgoed. Hoe is het mogelijk dat mensen zoveel geld hebben dat zij al deze spullen kunnen bezitten. De boot is zeker een paar miljoen waard. Een betere balans tussen rijk en arm zou veel mensen gelukkig maken.

Na een uurtje zijn we doorgereden naar Porto Cervo. De plaats waar de jetset samenkomt. We willen kijken of er nog mooie boten liggen en nog even wat drinken. Er zijn niet zo veel boten, maar er staan wel een paar spiksplinternieuwe Bugatties. Iedereen staat er bij te kwijlen. Har komt aanlopen met zijn autosleutel en doet net of hij de deur opent op afstand. Zegt hij: “He hij doet het niet!” Eerst kijken de mensen hem raar aan, maar dan begint iedereen te lachen. Hij kan het niet laten haha.

Terwijl we bij de Bugatties staan te kijken, komt er een Engelsman aan lopen en we raken aan de praat. Blijkt hij een collega rechercheur te zijn. Hij wordt helemaal enthousiast als hij hoort dat ik dezelfde werkgever heb haha. Hij begint over het salaris. Hem gelijk maar uitgelegd dat wij al maanden in conclaaf zijn met onze minister over een beter salaris. In Engeland kunnen de politiemensen als zij 55 jaar zijn met pensioen!!! Dan had ik al niet meer hebben hoeven werken. Hij moet nog 3 jaar werken en dan kan hij met pensioen. Hij heeft met een Nederlander, genaamd Arie Smit (die in Engeland woont) een motorboot van 14 meter gekocht. Samen met deze Nederlander vaart hij de boot naar Engeland. Daar gaan ze een maand over doen. Ik denk dat hij daar zijn ATV dagen voor gebruikt. Of zijn zogenaamde ‘ouwelullendagen’ haha. Het is een gezellige man en samen met zijn vrouw hebben we een leuk gesprek. Grappig hè dat je zo in den vreemde een collega tegenkomt.

We drinken nog wat op een terrasje en gaan via een weg langs de kust op weg naar de havenstad Olbia. Vanuit deze haven varen we weer naar het vaste land. In Olbia hangt een leuke sfeer. Het stikt van de terrassen en ijszaken. En geloof het of niet, maar we nemen geen ijsje. We strijken neer op een terras om iets te eten. Heerlijk in de schaduw, want het is ontzettend warm. Boven de 30 graden. Oh wat zullen we die temperatuur gaan missen.

Rond acht uur gaan we naar de opstelplaats in de haven. Binnen een half uur kunnen we met de auto aan boord. We staan echt helemaal voorop in het onderste dek. We hebben exact de zelfde kajuit als de vorige keer. Een fruitschaaltje staat al klaar, net als de snoepjes en het opgemaakte 2 persoonsbed. Twee patrijspoorten. Har kan weer heen en weer lopen om alles in de gaten te houden haha. Nee hoor is gekheid, maar we hebben wel zicht aan de achterzijde en aan de zijkant.

Precies om 22.30 uur vaart de boot weg. Wij gaan naar bed en mijmeren nog wat over Sardinië. Het is een bijzonder eiland. Het zuiden is droog en soms dor met veel archeologische plekken. Het zuiden is nog authentiek en niet toeristisch. Het noorden is toeristischer en groener. De mensen zijn heel erg vriendelijk, behalve als ze in de auto zitten. We hebben genoten! Dag Sardinië zzzzzzzzzzzzz