Bevend in bed en Bil, Bil…..

Liggen we rustig te slapen, begint ons bed ineens te beven. De kastdeuren rammelen…. Wat is hier aan de hand? Har heeft het direct door en zegt: Dit is een aardbeving. Ik zeg: Geen paniek dit maken ze in Groningen met regelmaat mee. De beving houdt bijna 1 minuut aan en even later komt er nog een korte beving na. Har gaat naar het balkon om te kijken of er toevallig niet een stunamie aan komt. Het is een vreemde gewaarwording.

Op internet lezen we dat het een beving is met een kracht van 6,3 op de schaal op richter. De beving heeft plaats gevonden in de zee tussen Marokko en Andalusië. Het is de tweede beving in een week. Op 22 januari schijnt er ook een beving geweest te zijn. Daar hebben wij niets van gemerkt. Tijdens het ontbijt is het, het gesprek van de dag. Ook als we later op de dag Nederlanders tegen komen, hebben zij het over de beving. Een vrouw verteld dat het water in het zwembad van haar vriendin ging golven en over rand heen liep.

Vandaag is het voor Jos en Rita de laatste dag van hun vakantie. We blijven in de buurt, omdat zij om 17.00 uur opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. We gaan naar twee kastelen. Het eerste kasteel heet ‘Bil – Bil’ . Alleen door de naam zijn we al benieuwd wat we aantreffen. Het is even zoeken, maar we vinden het uiteindelijk. Dit kasteel stamt uit de Moorse tijd. Van binnen is de Moorse stijl goed te zien. Mooie pilaren met mozaïeken en een fontein in het midden.

Na de nodige foto’s zakken we even af naar de boulevard voor een bakkie koffie met zicht op de zee. Op de cappuccino zit een dikke laag slagroom. Koffie drinken is een uitdaging haha. Heel mijn neus verdwijnt in de slagroom. Het laat duidelijk zijn sporen na haha.

Het wordt tijd voor het volgende kasteel. Ook hier is het is even zoeken, maar rond 13.30 uur komen we aan. Precies het moment dat er siësta gehouden wordt. Wij gooien al onze charmes in de strijd, maar we mogen er mooi niet in haha. Vanaf 16.00 uur is het terrein weer geopend.

We rijden verder op zoek naar een restaurantje om een kleinigheid te eten. In de buurt is het plaatsje Mijas. Een wit dorp in de bergen. We willen een lokaal tentje om de Spaanse sfeer te proeven. Het is zoeken en na wat heen en weer gereden te hebben, ziet Rita ineens een parkeerplek vlak voor een restaurantje. Har gaat op de rem. Hij moet wat steken en er ontstaat een soort van opstopping. Er wordt wat getoeterd. Hmmm zo maken we geen vrienden.

We lopen naar een lokaal tentje, waar het erg druk is. Geen tafeltje beschikbaar en als we aangeven aan de eigenaar dat we iets willen eten, zegt hij dat we minimaal een half uur moeten wachten. Dit gaat het niet worden. Wij weer inde auto en via kleine, smalle straatjes komen we in het centrum. Hier zijn veel restaurantjes. Alleen 1 probleem, de straatjes zijn zo smal en er is nergens plaats voor de auto. We rijden weer verder. De tijd tikt lekker door. We willen geen risico lopen dat Jos en Rita niet op tijd terug zijn bij hun hotel. We besluiten naar de haven van Benalmadena te gaan. Daar vinden we een leuk Italiaans restaurant waar we heerlijk eten met een glaasje Sangria.

Maar dan wordt het toch tijd om afscheid te nemen. We hebben een super gezellige week met elkaar gehad. Maar aan alles komt een eind. Bij het hotel zeggen we elkaar al knuffelend gedag.

Wij besluiten om nog even terug te gaan naar het kasteel Colomares. Dit kasteel is door een dokter en zijn zoon gebouwd, als eerbetoon aan Columbus die aankomt in de nieuwe wereld. In 1987 zijn zij gestart en in 1994 was het kasteel voltooid. Het is een waar kunstwerk als je bedenkt dat het door twee mensen gebouwd is. De stijl heeft wel wat van Gaudi weg.

We zijn de dag turbulent begonnen, maar eindigen hem weer in alle rust. Het was weer genieten geblazen. Iedereen weer de hartelijke groeten van ons de tsunamiespotters haha.
PS: ontvangen net een sms van Jos en Rita dat zij in het vliegtuig zitten. Iedereen heeft het over de beving. Sommigen zitten nog na te trillen.